Wspolne opowiadanie:)
Idź do strony 1, 2 Następny

Sol Agnelika

Wpadlysmy z Olcia na pomysl zrobienia wspolnego opo.POMOZCIE NAM

Primavera484

Rozdział I

Tira była przerażona... Zewsząd otaczał ją swąd przypalanego metalu, a ona sama była związana czymś, co strasznie coierało ręce, nawet przy najmniejszym ruchu... Była uwięziona w ciemnym pomieszczeniu, a jedyne światło, padało na kamienną posadzkę z kominka, w którym tlił się ogień.
Przy kominku stał mężczyzna, przysadzisty, o zniekształconej twarzy i nienaturalnie duzych barkach i biodrach... Klęczał na kamieniach i przypalał metalowy pręt.
- Czego ode mnie chcesz? Co ci zrobiłam?- zrozpaczona Tira krzyczała tak głośno jak tylko mogła... A nuż k6toś ją usłyszy???...
- Kochana, nie bój się... Ból jest dobry... Jest bardzo dobry... Można się nim upajać... Delektować... Ból JEST DOBRY!- mężczyzna miał niski, basowy głos, który przyprawiał Tirę o dreszcze...
- Przestań! rOZUMIESZ?! Zostaw mnie w spokoju! Jeśli myślisz, że będę się delektować bólem, jaki mi zadasz, grubo się mylisz! Nie będziesz...- wtedy urwała, bo mężczyzna wstał od kominka i zbliżył si.ę razem z prętem tak blisko dziewczyny, że ta czuła jego palący nozdrza, oddech.
- Za chwilę poczujesz to, co moi dziadowie i pradziadowie czuli od wieków! A wszystko przez Waszą nędzną krainę, którą ja niedługo zawładnę!!!
Był coraz bliżej bliżej i bliżej...
- Wypuść mnie ty podły, wstrętny...
- Csiii.... - potwór położył jej palec na ustach - Csii.... Nic już nie mów. Za chwilę przyjdzie ukojenie...
Zbliżył się i przełożył rozgrzany do białości pręt do prawej dłoni. Przybliżył go do czoła Tiry, która trzęsła się, choć tyle lat starała się opanować ten odruch.
- Zostaw mnie! - wykrzyknęła gdy chwycił ją za ramię i mocno ścisnął.
- Csii - pwiedział znowu i przyłożył na sekundę pręt do czoła dziewczyny
-Aaa! - krzyknęła
- Dobrze Ci?! teraz poczyjesz na własnej skórze co musieli znosić moi przodkowie przez Was!
Wziął pręt i był już tak blsko oczu Tiry, że czuła ciepło bijące od niego.
Coraz bliżej... bliżej...
oślepiający ból przeszył głowę dziewczyny.
Nie! Zostaw mnie! Zostaw! Nieeeee!

Villemo

Ja dziewczyny mam pomysł. Niech najpierw każda/każdy z nas przedstawi swoją postac, napiszemy fajna sesje i bedziemy miały czesci formalne z głowy.
No to może pomoc do przedstawienia postaci.

1.Imię:
2.Nazwisko:
3.Rasa:
4.Wiek:
5.Skąd:
6.Krótka historia:

No to dawać Very Happy

Sol Agnelika

Obudziła sie zlana potem."Dobrze ze to tylko sen"Zewszad przybiegli jej słuzacy.
-Posłac po Delois i Kiere.Natychmiast!-byla przestraszona i smutna
-Ale... O pani, one wyjechały.
-Ale kto im kazał!!!Ja nie pozwoliłam!

Villemo

Kiera siedziała jak zwyklę na ganku koło domu opieki. Było ciepło, wręcz gorąco...
Siedziała w krótkich szortach i kusej bluzcę, czytała książke.
Naglę zaczął ją nękać dziwny bół głowy, przeszywał jej całe ciało, odskroni aż po kostki, coś pulsowało w jej głowie tak niemiłosiernie parzyło.
Poczuła znajome mrowienie w ciele. To Delois chciała się z nią skontaktować, telepatycznie.
Witaj, tu Delois, Tira nas potrzebuje
Dziewczyna nadal czuła się nieswojo rozmawiając tym sposobem, ponieważ dopiero niedawno obie odkryły w sobie tą umiejętność.
Jestem zajęta, jutro mam ważny egzamin,musze się uczyć,a magia niestety mi w tym nie pomoże....Czy to pilne?
Jak najbrdziej - przemówiła w jej umyśle Delois - Pędź co sił, ja poczekam na Ciebie tam gdzie zawsze
Urwały kontakt i tym samym dziewczyna musiała pozostawić na chwilę przyziemne sprawy i ruszyć z przyjaciółką do Tiry.

Sol Agnelika

-No jestem!-powiedziała.
-A myslałam ze sie nie doczekam!!!Juz ci wyjasniam.Krol przysłał do mnie posłańca z wiadomościa.Tira znow ma te sny!!!
-Co znowu czy to nigdy nie da nam spokoju!!!

Primavera484

- Musimy coś zrobić... Może poślijmy po szamankę?!
- Dobry pomysł! Ale czy Riama (to ta szamanka gdyby ktoś nie wiedział) nie jest teraz na zgromadzeniu szamanów? To daleko stąd, przybędzie najszybciej pwenie za trzy, cztery dni...
- W takim razie, co robimy? Trzeba coś z tym zrobić, jeśli Tira znowy miewa te sny, to może oznaczać, że ON powrócił! Rozumiecie?!

Sol Agnelika

-No to poslijmy po nia to jedyne rozwiazanie!!!-Delois nie była tego pewna ale coś zrobic musiły.
-Na jakis czas pomoze!!!Znowu tylko na jakis czas!!!

Primavera484

Delois próbowała telepatycznie skontaktować się z Riamą. Niestety, jakby jakiś niewidoczny mur zasłaniał jej przejście do jej umysłu. Nie mogła się z nią porozumieć...
Tymczasem Tira siedziała przygnębiona przy ognisku. Była wściekła sama na siebie, że wokół jej osoby wszyscy robią tyle zamieszania...

Sol Agnelika

-Nie moge nawiazać z nia kontaktu!!!-była wsciekła
-Moze wyslemy posłanca?
-No ciekawe,zebysmy wiedzieli gdzie ona jest to bylo by dobrze-ostatnie słowa wykrzyczała-Przepraszam!

Primavera484

- Delois, jak możemy wysłać posłańcam nie wiedząc gdszie riama jest?! - Kiera cały czas była z nią w kontakcie. - Musimy wymyśleć coś innego! Na razie musimy dotrzeć do Marram. Tam ojciec Delois powie nam co mamy dalej robić.

Sol Agnelika

Było zimno,a na dodatek padał deszcz.
-Co robimy?-Zapytała Kiera
-No najlepiej poszukajmy jakiegos schronienia!
-Nie chodziło mi oto!Co zrobisz gdy spotkasz sie z ojcem?
-Nie wiem!Bedzie na mnie wsciekły bo sprzeciwiłam sie jego woli,a ty co byś zrobiła?-Delois nigdy nie zadawala takich pytan.Kiera byla zdziwiona
-No ozeniła bym sie z nim!
-Co!?Ty moze tak ale ja nie.Nie mogłam.Poprostu nie mogłam!-Krzyczała.Mysl o Niagaru miała dreszcze.

Villemo

- Przestań, kieruj się sobą, a nie ojcem...Niespełnione ambicje, cele przelewa na Ciebie! Tak być nie może, masz prawo do włas....
W tym momencie dziewczynie przerwał huk, gdzieś tam, tam po drugiej stronie.
Zamkneła oczy i nadesżly wspomnienia....

Wielki Be

Zapanował nad nią Relei, zły duch, który opanowuje ludzkie umysły.
Przewinął w jej umyśle całe jej życie, od małej osieroconej dziewczyny po dzisiejszą Kierę. Robił to od zawsze. Bawił się kosztem innych poznawał ich życie.
Był zły aż do szpiku kości.
Wiedział o czym dziewczyna rozmawiała, jej umysł zatrzymał się w czasie i przestał pracować. Patrzał na jej nieruchome oczy, napięte rysy twarzy.
Widział ją jakby obraz, chciał go sobie zatrzymać jak najdłużej w pamięci.
Jednak coś w nim kazało mu tchnąć w nią spowrotem życie.

Villemo

Słyszała jakieś głosy, powoli otwierała oczy i otrząsała się jakby z jakiegoś amoku.
-Jestem Relei - słyszała we własnym umyśle - Relei....Relei...
Znwou usłyszała huk i tajemniczy głso zginął z jej głowy, z umysłu.
Bardzo bolała ją głowa nie mogła sobi przypomnieć co się stało.